Πήρα απ’ την ψυχή του ανέμου μόνο τη σιωπή,
το νανούρισμα μιας μάνας απ’ την Αφρική,
ήπια απ’ την πηγή της πλάνης περισυλλογή,
απ’ την έρημο του κόσμου, μάνα και ευχή.

Φέρνω λόγια με αξία, λόγια γιατρικά,
μυστικά του γαλαξία, άστρα από φωτιά,
νέα φέρνω από το μέλλον, όνειρα στο φως,
απαντήσεις που γεμίζουν τα κενά του καθενός.

Κι όταν είπα τα `χω όλα, έμαθα πολλά,
με του ποταμού τη φόρα βγήκα στ’ ανοιχτά
έπεσα σε τρικυμία, σε κακοκαιριά
κι έπεσαν όλα τα δώρα στα θαμπά νερά.

Ώριμος σαν ήλιος γέρνω πέρα απ’ τη ζωή,
απ’ τα λόγια μου κανένα να μην κρατηθεί.