Βράδιασε νωρίς και είμαι πάλι μόνος μου
βράδιασε νωρίς, σκοτείνιασε κι ο δρόμος μου.
Βράδιασε νωρίς, σκιά παντού απλώθηκε
λες και η μοναξιά στο σπίτι μου κλειδώθηκε.

Τι να φταίει που συνήθισα μόνος μου;
Τι να φταίει που είναι άδειος ο δρόμος μου;
Τι να φταίει, πώς μπορώ και τ’ ανέχομαι;
Τι να φταίει και τη μοίρα μου δέχομαι;

Ίσως να φταίνε τα γραμμένα
ίσως να φταίν τ’ απωθημένα,
μη με ακούς που "ίσως" λέω,
ξέρω: εγώ ο ίδιος φταίω.
Φταίω κι αν θες σ’ το υπογράφω
στο τραγουδάκι που σου γράφω
για να σου πω ξανά: δε φταις εσύ.

Τι να φταίει που συνήθισα μόνος μου;
Τι να φταίει που είναι άδειος ο δρόμος μου;

Βράδιασε νωρίς και είμαι πάλι μόνος μου
βράδιασε νωρίς, ερήμωσε κι ο δρόμος μου.
Πάλι η ζωή με τις σκιές ενώθηκε,
ένας νικητής που απόψε παραδόθηκε.