Δε θα'χες βέβαια μού δραπετεύσει – μόνος να μένω-
Αν σούχ’ ανάστημα δώσει – στο πλάνο μου- πόδι και πάτι
Αν δε σε σκέδιαζα μ’ όξω τη γλώσσα μου και με κλεισμένο
το'να μου μάτι…

Πρώτα να κλείδωνα και στα παράθυρα να'βανα εμπόδια
και απέ τα χείλη σου αίματος – να'φιαχνα- μια φυσαλλίδα
κι εκεί – σαν θα `φτανα- χρυσή να σκέδιαζα στα πόδια
σου αλυσίδα.

Μα γω τ'αψήφησα και σου χχα κάμει το φρύδι τόξο
Προφίλ το πρόσωπο (μια τεθλασμένη) τις μπούκλες κρόσσα,
το μάτι τρίγωνο κι έιχες το στήθος σου στητό στα όξω
κι εγώ τη γλώσσα.

Κι ενώ τη φούστα σου – ως Μάη- ζωγράφιζα και σου'χα βέρα
βάλει στο δάκτυλο και ντέφι – μάισας- στο χέρι το'να,
συ ξάφνου πρόβαλες πόδι και τσάκισες – φως στον αέρα-
κάτασπρο γόνα.

Κι έφυγες, κρούσαντας ψηλά το ντέφι σου σε μπράτσα χιόνι
Δω μεν’ αφήνοντας (ως με το μάτι μου –βρέθηκα – κλεισμένο)
Καθώς και τα’ άλικο ρόδο του γέλιου σου εκράγηκε όνειρο
αφημένο

Ω μένα – τ’ άμυαλου- που μέσ’ στα σύνορα τούτ’ του στενού μου
στίχου μου εζήτησα να σε περίκλεινα – σκλάβα πανώρια!
εσύ – δραπέτισσα της ύλης- ξέφυγες, ατμός, το νου μου
όξ’ απ’ τα όρια.