Φαίνεται παρεκτράπηκε επί δικτατορίας
Ήταν συνεργάτης σε μια εκπομπή
Δεν έφταιγε όμως αυτός ήταν λόγω βλακείας
Και λόγω ότι του άρεσε η ξένη μουσική
Στο σύλλογο μαθεύτηκαν τα κάτορθωματάκια του
Ανώδυνα δε σήκωνε όμως η εποχή
Όλοι φωνάζαν κάθαρση τρομάρα στα μπατζάκια του
χρεώθηκε με κόκκινη απ’ τον διαιτητή
Τη μύτη μου τρυπήστε στα μούτρα να με φτύστε
Αν δεν είναι αλήθεια όλα αυτά
Μα δείξτε κατανόηση στην ντόπια διανόηση
Που μπαφ έπεσε τόσο χαμηλά
Αμφίβολο αν άξιζε μια τέτοια τιμωρία
Αφού τα δακρυά του σαν της Μαγδαληνής
Μεταμορφωνόντουσαν σε ιδεολογία
Ώσπου μια μέρα ξύπνησε και ήταν Μαρξιστής
Το στίγμα περιφέροντας της διαγραφής του
Στο φάσμα κουβαλιέται της αριστεράς
Όχι σα συνδικαλιστής της διαλεκτικής του
Το επίδοξο το θύμα ήταν ο σινεμάς
Κι αν είναι τρομερό, κι αν είναι φοβερό
Σαν τα παλιά πουκάμισα ν’ αλλάζουμε μυαλά,
Δείξτε κατανόηση, στην ντόπια διανόηση,
Στη διανόηση του σινεμά.
Στο χώρο αυτό τα λόγια του εμπνέουν,
Καθώς περνιέται ειδικός στη σημειολογία
Όπως γινόταν πάντοτε οι φούσκες επιπλέουν
Αν για το φρέσκο αέρα τους βρουν μια ονομασία
Προσέλθετε ν’ ακούσετε αγρίων ιστορίες
Συνθήματα θηρίων και άλλα τρομερά
Κάτω του κυκλώματος οι αστικές ταινίες
Θάνατος στο θέαμα κι όλα τα σχετικά
Κι αν όλα αυτά ακούγονται σαν φάλτσα συγχορδία
Στα πενιχρά σας τα μικρά αυτιά
Είναι μια συναυλία γι αυτή τη συντεχνία
Της διανόησης του σινεμά
Συχνά κι εγω όπως κι εσείς στον κινηματογράφο
Τα έργα που μ’ αρέσουνε πηγαίνω για να δω
Τους κώδικες και τις γραφές να δείτε που τις γράφω
Κι όμως μπαίνω στο νόημα δόξα το Θεό
Που έτσι αποδεικνύεται πως ίσως δεν υπάρχει
Αφού έναν τέτοιο πίθηκο εκ του μηδενός
Έβγαλε και τον έβαλε εν είδει προσωπάρχη
Να λέει ποιος σκηνοθέτης είναι προοδευτικός
Υστερόγραφο δεν έχω τη μανία
Εξάλλου και δεν είναι υποχρεωτικό
Να φτιάχνω τα τραγούδια μου με σημειολογία
Αφού καταλαβαίνετε τι θέλω να σας πω.

Αλίμονο σε μένανε που μόνος
Τη νυχτοβρίσκω και νυχτοπερπατώ
Και λέω αλίμονο γιατί υπάρχει φόβος
Να πέσω στα σκατά να λερωθώ
Και του ουρανού να μου ενσκύψει η μανία
Στην κεφαλή να μου κολλήσουν τη λαδιά
Ο Βασίλης μας το παίζει ευαισθησία
Και περπατάει καλλιτεχνικά
Κι εκείνοι που μοιράζοντας εγκέφαλους η φύση
Τους αδίκησε καταφανώς
Μου λεν’ πως μοιάζω εκπληκτικά με τον Διονύση
Και με ρωτάνε αν είμαι Αναρχικός
Μα επειδή κατασκευάζω τραγουδάκια
Κι εχω σαν κι εκείνον μυωπία
Φοράω γυαλιά, και τρέφω και μουστάκια
Κείνου θα πρεπε να `μαι φωτοτυπία
Ακούω να λέει μια ναζιάρικη φωνή
Πως ασυνείδητα το μύθο συντηρώ
Το μύθο που με θέλει κυνικό και σαρκαστή
Μα συγχρόνως συναισθηματικό
Γάνιασε η γλώσσα μου για να σου εξηγώ
Ο καθένας για τους άλλους είναι μια ζωγραφική
Την εικόνα μου στα μέτρα σου ζωγράφισες Αννιώ,
Απάνω στου μυαλού σου το χαρτί.
Μέχρι αύριο μπορώ ενδεχομένως
Να συνεχίσω τους υπαινιγμούς
Γιατί στους όσους είμαι φακελωμένος
Τέτοιου είδους αισχρούς αφορισμούς
Δε διστάζει άμα λάχει στο παζάρι να πουλήσει
Προκειμένου να πηδήξει της μαμάς του την ψυχή
Είναι ένας φαλλοκράτης που δε θέλει να το δείξει
Που στο βάθος τις γυναίκες τις μισεί
Στον κόσμο δείχνει έναν ψεύτικο εαυτό
Και με λυγμούς διάφορους περνά αυθεντικός
Κι άλλα που τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ
Που αν αληθεύουνε, τότε δυστυχώς
Ο Βασίλης δε θα είχε πρόσωπο να εμφανιστεί
Όλα του θα ήταν κλεμμένα ή δανεικά
Θα του ΄μενε ένα κενό και οι αφορισμοί
Αυτοί προπάντων χάρισμά του φυσικά.
Θα του ΄μενε ένα κενό και οι αφορισμοί
Αυτοί προπάντων χαρισμά του φυσικά.