Πίνω απ’ της νιότης σου το φως
το ρόδα σου αγγίζω!
Μα της ψυχής τη μοναξιά
με δάκρυα τη στολίζω!
Έλα και δώσ’ μου ένα φιλί
μια καληνύχτα πέσ’ μου!
Ανθίζουν πάλι οι ομορφιές
μέσα από τις πληγές μου!

Στην αγκαλιά μου βρέθηκες
πουλί ξενιτεμένο!
Σου ξέφυγε ένα σ’ αγαπώ
σαν ήσουν μεθυσμένο!
Φυτρώνουν αναστεναγμοί
στον κήπο της καρδιάς μου!
Απ’ τους ανθούς βγαίνεις εσύ
κι’ έρχεσαι στα όνειρά μου!

Κέρνα του δράκοντα κρασί
να πιει και να μεθύσει!
Απ’ τις σπηλιές του ουρανού
να βγει να σεργιανίσει!
Στο τέλος του παραμυθιού
πάντα νικάει η αγάπη!
Μα ο έρωτας σου είναι κυρά
μεσ’ την καρδιά μου αγκάθι!