Μέχρι και τον εχθρό
Κι αυτό τον ίδιο τον καταχτητή σου μάγειψες
Κερύνεια...
Γι αυτό και φρόντισε επιμελώς
Με σχέδια, προσχέδια και χάρτες
Να σε κρατήσει...
Ξέρεις... κι οι βάρβαροι έχουν ανάγκη
κάποτε την ομορφιά!
Προφανώς εμείς, χρόνια τώρα, σ’ αφήσαμε μόνη
Δεν είναι;
Έ, το λοιπόν ο εχθρός
Θα σε έχει συνηθίσει πια μαζί του τόσο πολύ
Που τελικά στη σκέψη του θα σε νομίζει
πια δικιά του!
(Εχουν Κερύνεια μου, κι οι εχθροί τα όνειρά τους)
Αλλά εγώ, το μόνο που θα μπορούσα
να του πω με σιγουριά
Είναι τούτο:
Πως με πολλή χαρά μπορούμε
Να του δώσουμε (να τους χαρίσουμε έστω) μια
ζωγραφιά σου, γιατί όχι!
Ενα πιστό αντίγραφό σου!
Στο κάτω-κάτω και οι εχθροί δικαούνται
νά’ χουν ένα
ενθύμιο...
Μια ζωγραφιά σου, Κερύνεια μου, δεν είναι έτσι;