Εγκλωβισμένη, σε ζωή χωρίς νόημα,
που κάθε μάχη με ήττα τελειώνει,
βλέπω να χάνονται ιδέες και όνειρα,
ισορροπώ σε σκοινί που τεντώνει.

Φυλακισμένη, σε ένα ανούσιο σήμερα,
μ’ ένα σημάδι πληγής που δεν κλείνει,
θέλω να σπάσω αλυσίδες και σύνορα,
μα η συνήθεια δε με αφήνει.

Παιδί ξεκίνησα κι είχα στα χέρια μου,
χρυσό φεγγάρι και ήλιο αναμμένο,
το να μου κρύφτηκε, το άλλο με έκαψε,
μέσα στο πλήθος μονάχος μου μένω.

Σαν μια ταινία, νουάρ το σενάριο,
θαμπή εικόνα και μ’ άσχημο ήχο,
έτσι οι μέρες μου άδικα κύλησαν,
να περπατώ στα κλεφτά τοίχο-τοίχο.

Ότι παράφορα αγάπησα το έχασα,
κι ότι λατρεύω, στο χτες ξεχασμένο,
να περιφέρομαι άδικα κι άσκοπα,
ηθοποιος σ’ ένα ρόλο κλεμμένο.

Για τόσα πάλεψα, πώς με παράτησαν,
μες του καιρού, την πιο άγρια δίνη,
πάνω στα μάτια το δάκρυ μου πάγωσε,
ξέρει η ψυχή μου μονάχα να δίνει.

Είναι η αγάπη το έμαθα πόλεμος
Το γέλιο ντύνει κρυφά μ’ ένα δάκρυ
μα αν τολμήσεις στο φως το ταξείδι της,
μία ζωή σου χαρίζει γεμάτη .