Σε έριξε το κύμα
σ’ ένα ξερό νησί
κι η μαύρη μου η μοίρα
σα βότσαλο γυμνή

μέσα μου οι αέρηδες φουσκώσανε πανιά
ποιος δαίμονας μας σήκωσε ψηλά;

Σε πήρα από το χέρι
ή μήπως πρώτα εσύ;
Κανείς πώς να το ξέρει
αν χάνει απ’ την αρχή;

όταν της θύελλας υψώθηκε η σκιά
και με ξερίζωσε σαν σάπια καλαμιά

Έχεις μια κρύα, παγωμένη καρδιά
κι έχω καμένα, στάχτη τα φτερά
κι όταν μάθω να σ’ αντέχω
δε θα θέλω να σε έχω πια...

Είναι βαρύ το χώμα,
βάσανο η φυλακή
κι είναι γλυκό το στρώμα
όταν πέφτεις πάνω εσύ

όταν τα μάτια σου γυρίζουνε ψηλά
και τα σεντόνια αρπάζουνε φωτιά

Έχεις μια κρύα παγωμένη καρδιά
κι έχω καμένα, στάχτη τα φτερά
κι όταν μάθω να σ’ αντέχω
δε θα θέλω να σε έχω πια

Είμαι μπροστά σου, το στήθος γυμνό
στο λέω ρίξε, ρίξε στο ψαχνό
να τελειώσουνε τα πάντα
και να σβήσει της φωνής σου η ηχώ...