Σε Βόρεια Θάλασσα ψυχρή,
σε Πύργο ζεις σε αόρατο νησί,
που ταξιδεύει.

Με τους ανέμους του Αίολου,
στην παγωμένη θάλασσα,
τεράστια κύματα σηκώνεις.

Σε ωκεάνιες θάλασσες,
πάνω από αφρισμένα κύματα,
μ’ αιθέρια όψη ταξιδεύεις.

Στ’ ατέλειωτα ταξίδια σου,
με το αόρατο νησί,
στην Θάλασσα του Νότου αρμενίζεις.

Στα ύψη του ωκεανού-ουρανού,
σαν οπτασία ονείρου,
τους ανέμους του Αιόλου διασχίζεις.

Στην Θάλασσα της Ανατολής,
στον πιο μεγάλο ωκεανό,
τ’ αθάνατα φτερά σου ανοίγεις.

Στον κόσμο τον αόρατο που ζεις,
πάνω από άλλον ωκεανό,
στην Θάλασσα της Δύσης φτερουγίζεις.

Μέσα στο κύμα, πάνω απ’ το κύμα,
σε αλμυρό νερό και ουρανό,
στα θεϊκά σου μάτια έχουν χαθεί,
όλοι οι ωκεανοί.

Νοιώθεις παράξενα.
Με τους ωκεανούς,
Έγινες Ένα,

Κάτι σου λείπει. Δεν ξέρεις, τι.
Ψηλά πετώντας,
τους ορίζοντες με θλίψη ατενίζεις.

Η φύση σου η αληθινή ξυπνά,
στο κέντρο του άλλου κόσμου.

Μεσόγειο Θάλασσα, την λεν',
του άλλου κόσμου οι θνητοί.
Γιατί στην μέση είναι της γης,
του δικού τους κόσμου.

Εκεί,
βρίσκεις αυτόν,
που έψαχνες να βρεις,
σε Δύση, Νότο, Ανατολή, Βορρά.
Σε όλους τους ωκεανούς, όλων των οριζόντων.

Εκεί,
μες από μια ματιά, βρίσκεις αυτόν,
που -όχι για πάντα- είχε χαθεί,
μες στην χαμένη ύπαρξή σου.

Εσύ κι αυτός,
-μες απ’ τη φαντασία των θνητών-
αιώνιος μύθος γίνατε.

Πανέμορφα πουλιά,
Εσείς,
Κήυκα και Αλκυόνη.