Δεν ξέρω αν οι αστραπές και οι βροντές αυτές,
διαμαρτυρία είναι ή υποδοχή γι’ αυτό που πάω να κάνω.

Αυτό το ξέρουν μόνο οι ουρανοί.
Και με την γλώσσα την δική τους,
αυτό που αισθάνονται εκφράζουν.

Αν το στέμμα•
η μοίρα θέλει να φορέσω•
υποδοχή τρανή είναι γι’ αυτό.

Αν όχι• εγώ,
χωρίς αυτιά και μάτια για την διαμαρτυρία αυτή,
με της ψυχής την δύναμη το χέρι θα οπλίσω.

Της εξουσίας, μέσα μου ο πόθος•
ο λήθαργος της Φύσης,
που μ’ έφερε αργά στον κόσμο αυτόν,
για εκλεγμένο, ίσως, διάδοχο στον θρόνο•
σαν χείμαρρος δικαιοσύνης όλ’ αυτά,
δικαίωμα ηθικό μέσα μου γεννάνε.

Έτσι,
την νύχτα αυτή•
ο κύκλος της εκδίκησης,
την `ματωμένη συνέχεια ξεκινά.

Κάποιες, όμως, φωνές μέσα μου,
απόμακρα ακούγονται•
σαν να θρηνούν γι’ αυτό που πάει να γίνει.

Δεν ξέρω αν είναι τύψεις•
που αρχίζουν να γεννιούνται πρόωρα.
Ή μοιρολόι•
που απ’ το Μέλλον έρχεται• για τον θάνατο του Ντάνκαν.

Ίσως, οι φωνές αυτές,
αν γίνει αυτό που δεν ξεγίνεται
μες απ’ της σκέψης την απόφαση,
φωνές από Ερινύες γίνουν.

Και σαν φαντάσματα,
την ηρεμία της ψυχής μου,
στο φως της `μέρας ή νύχτας απειλούν.

Αυτό είναι το δράμα των θνητών.

Ενώ ύλη φθαρτή,
άλλη φθαρτή ύλη από τον κόσμο αυτόν αφανίζει,
ύστερα μέσα μας ακούγονται παράξενες φωνές•
όντα απόκοσμα• με αλλόκοτες μορφές•
την ηρεμία του ήσυχου ύπνου μας ταράζουν...

Ω,
να μπορούσε σ’ όνειρο μέσα να `μαι και να ζω•
τούτη την ώρα.

Να το `χα κάνει μες στ’ όνειρο•
χωρίς το σώμα•
που δύσκολα στον δρόμο του φόνου περπατάει.

Μα,
πρέπει το σώμα να υπακούσει την ψυχή•
σαν Δικαιοσύνης Θεϊκής απόφαση να κρατά στο χέρι.

Χωρίς τύψεις•
χωρίς αναστολές•
του Ντάνκαν την ζωή να πάρει.