(Διαχρονικές φωνές ανδρών, γυναικών, παιδιών της Θεσσαλονίκης.)

Έτσι, έπεσε...
η αγαπημένη πόλη μας...
Στις 29 Μαρτίου 1430!...
Μαύρη ημέρα!... Τετάρτη!...

Φριχτές, απαίσιες μέρες,
από πρωτόγονους ανθρώπους,
της μακρινής ανατολής,
ζήσαμε.

Όλοι, τρέχαμε,
κάπου να κρυφτούμε.

Σε σπίτια, σ’ εκκλησιές!
Σε νεκροταφεία!
Μέσα σε τάφους προσπαθούσαμε
από της γης το πρόσωπο να εξαφανισθούμε!

Εφτά χιλιάδες,
άνδρες, γυναίκες και παιδιά,
για σκλάβους μάζεψαν,
έξω απ’ τα τείχη!

Τα αιώνια τείχη,
νιώθανε βουβά,
την φοβερή αυτή φρίκη!

Μες στους αιώνες της σκλαβιάς,
αν είχανε μιλιά,
μες από τον αιώνιο ήχο τους• τους κραδασμούς τους•
η τραγική ιστορία της πόλης μας,
σαν πέπλο γκρίζο πάνω της, συνέχεια θ’ απλωνόταν.

Το παρελθόν της, συνέχεια θ’ αντιβούιζε.
Κι οι άνθρωποί της,
ούτε στο φως του Φεγγαριού, ούτε στο φως του Ήλιου,
θα μπορούσαν ποτέ να ηρεμήσουν!

Πέντε, σχεδόν, αιώνες, σκοτεινούς!
Κάτω από όντα πρωτόγονα!
Από τα βάθη της Ανατολής!
Ζει η Θεσσαλονίκη!

Ο αέρας, όμως,
αρχίζει να μυρίζει λευτεριά!

Οι στίχοι του Ρήγα μας,
βάζουν πάλι φωτιά,
μες στις καρδιές των Μακεδόνων.

Τα χείλη μας ψιθυρίζουν:
«...Κάλλιο `ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή!...»

(Ακούγονται ήχοι χαρούμενοι, από μια, δυο, τρεις, πολλές καμπάνες. Ένα πανδαιμόνιο με ήχους από καμπάνες.)

(Jim)

Γιατί χτυπούν οι καμπάνες;

(Θεσσαλονίκη)

Για την γιορτή σου!
Για την γιορτή της πόλης μου!
Που είναι και δική μου!

(Jim)

Και πλημμυρίζει ο ήχος τους, γύρω!
Παντού! Σ’ όλη την πόλη!

(Θεσσαλονίκη)

Είναι υπέροχο!... Όνειρο!...

(Jim)

Είναι μια Συμφωνία Χαράς!

(Θεσσαλονίκη)

Για την απελευθέρωσή της!

(Jim)

Ποτέ άλλο κακό να μη την βρει.

(Θεσσαλονίκη)

Ποτέ!...

Θα την υπερασπιστούμε με νύχια και με δόντια!...