(Αμέτρητοι Κομήτες... συνεχίζουν τα ταξίδια τους... στο διαστημικό χάος...
Μέσα τους... αφυπνίζονται... τα στοιχεία της ύπαρξής τους... που τους δίνουν νεφελώδη όψη...
Όψη... που λάμπει αστραφτερή... όταν πλησιάζουν... και περνούν κοντά από Ήλιους...)

Εμείς!
Οι Κομήτες!...

Στ’ ατέλειωτα ταξίδια μας...
μέσα μας ζουν...

κάποια στοιχεία...
απ’ τα νεφελώματα...
που έχουν γεννήσει τους Πλανήτες...

Πάγος... Σκόνη... Νερό...
όλα μαζί ένα σώμα...

Μαζί τους...
και ο σκληρός ο Σίδηρος...
με το σκληρότερο...
Νικέλιο...

και συντροφιά...
από μόρια...
Μεθανίου... Αμμωνίας... και Ασβέστου...

Ο πυρήνας μας...
με όψη Αστέρα...

παγωμένη μπάλα...
από βρωμιά...

Βρωμιά...
που αστράφτει...
με ασημένια ουρά...

όταν πλησιάζουμε...
σε Ήλιους...

Τότε...
μας διώχνουν μακριά...

ακτινοβολίες από σωματίδια...
του ηλιακού ανέμου...

Της ύπαρξής μας...

ένα μέρος χάνεται...
στο χάος...

Γίνεται βροχή...

από Μετεωρίτες
και
Διάττοντες Αστέρες...

Εμείς...
οι Κομήτες...

μ’ ένα χαμένο μέρος μας...
στο Διάστημα...

συνεχίζουμε την πορεία μας...
μοναχικοί κι ελεύθεροι...

Με ανεπαίσθητα δεσμά...
σ’ ελλειπτικά... μαγνητικά πεδία...