Για `κείνο που τον θέλανε δεν ήταν η Αθήνα
κι αν τύχει και την έφτιαχνε, τι θα `καναν αυτοί,
ήταν για ν’ αποχτήσουνε αριστερή βιτρίνα,
να τους ψηφίσουν, τίποτα χαμένοι αριστεροί.

Λένε, το ξύπνιο το πουλί, το πιάνουν απ’ τη μύτη,
τ’ όνειρο, είν’ το δόκανο του οραματιστή,
μα από τρελό, κι από παιδί κι από Κεφαλλονίτη,
μην περιμένεις, τ’ όνειρο κορόιδο να πιαστεί.

Έβγαλε το αμπέχονο από τη ναφθαλίνη
κι όταν οι άλλοι νόμιζαν πως το `χε απαρνηθεί,
βρήκε τις λύσεις κι έφυγε, να πάει να τις προτείνει
στο δήμο της Βαγδάτης, στη Μέση Ανατολή.

Κι όπου κανείς δεν έσπειρε, εκειός πάει και φυτρώνει
κι όλοι τρίβαν τα μάτια τους τι γύρευε εκεί,
μέσ’ στα συντρίμμια έντρομοι κοιτάζαν στην οθόνη
τον τρελαντώνη, να τα σπάει με την πολιτική.

Κι όταν τελειώσει ο πόλεμος κι αρχίσει ν αναβλύζει
μαύρο, πηχτό πετρέλαιο, σε πιο καλές τιμές,
μη με ρωτάς τι έχασε και τι `χε να κερδίζει,
δεν είναι, τζόγια μου, που λες, τ’ ονόρε μετοχές.

Και χίλια χρόνια να κυλάν ο Τίγρης κι ο Ευφράτης,
για να θυμάσαι κάποιονε διαβάτη, σαν διψάς,
που βρήκε μια δικαίωση στους δρόμους της Βαγδάτης,
ευαίσθητος, ευέξαπτος, βαρύς και τσαμπουκάς,
που βρήκε μια δικαίωση στους δρόμους της Βαγδάτης,
ευαίσθητος, ευέξαπτος, βαρύς και τσαμπουκάς.