Μέσ’ στων ματιών σου τα νερά
χωρίς βαρκούλα μπήκα,
στολίστηκα και ντύθηκα
της εμμορφιάς την προίκα.

Κι έβαλα τ’ άνθη της μηλιάς
και του πελάγου τ’ άστρα,
τους πύργους της Μονεμβασιάς,
της Βενετιάς τα κάστρα.

Κι έβαλα και μια φυλακή
γεμάτη παλληκάρια,
με ζωγραφιές και γράμματα,
της μάνας τους χαμπάρια,
με ζωγραφιές και γράμματα,
της μάνας τους χαμπάρια.

Έβαλα και της ξενητειάς
τα πυρωμένα γάντια
που καίνε όποιον τα φορεί
και λυώνουνε παλάτια.

Έβαλα κι έναν ποταμό,
να `ρχονται οι περδικούλες,
να πίνουνε κρύο νερό
μονόχαρες, μονόχαρες φωνούλες.


Έβαλα και τα χάδια σου,
τα δίκοπα φιλιά σου,
τα λόγια που σαν κύματα
με φέρανε κοντά σου,
τα λόγια που σαν κύματα
με φέρανε κοντά σου.

Έβαλα της αυγής λινά,
της νύχτας τα βελούδα,
της δύσης τα μεταξωτά
κι όλα ταζ κάλλη που `δα.