Στον εφιάλτη αυτόν που ζω
επαναστάτες και αφεντάδες
διαπληκτίζονται σαν τους φονιάδες,
σαν τους γειτόνους που αντιπαθώ.
Με αναγκάζουν να μπαίνω στη μέση,
να διεκδικώ το δεδομένο
είναι δικό μου κι επιμένω
ζητώ συγγνώμη, μήπως εωοχλώ;
Στον εφιάλτη που επιζητώ,
σαν μαριονέτες σακατεμένες
αυτοδιοικούμενες και σκλαβωμένες,
σ’ ένα χορό τόσο μαγικό.
Στάζει το αίμα απ’ το ταβάνι,
χύνονται δάκρυα ένα σωρό
το ξέρω άνθρωπε κάτι σου φταίει
κι αυτό το κάτι δεν είμαι εγώ.
Ποιος Οδυσσέας και ποια Ελένη
χαμένα έπη από καιρό
αν τα αφαιρέσουμε πες μου τι μέμει
τι έχεις κάνει και σε συγχωρώ.
Κάνεις αντάρτη τον φασίστα
κι επαναστάτη τον κάθε δειλό
και το σκουπίδι, την πρώτη αρτίστα
και μου ζητάς να χειροκροτώ.