Αυτός ο φοβικός ο εαυτός,
αυτός που έχει μείνει κολλημένος
στον Παρθενώνα του σφιχτά, σφιχτά δεμένος,
αυτός ο πάντα παρελθοντικός.

Αυτός ο φοβικός ο εαυτός,
αυτός με τη σημαία του στα χέρια,
κοιτάει το ύφασμα, μα δεν κοιτάει εσένα,
αυτός θλιμμένος και φανατικός.

Αυτή η χώρα μου μιλάει στον αόριστο,
τι ήμουνα, τι έκανα παλιά,
μπροστά σε ένα μέλλον ακαθόριστο,
σκουπίδια κι αγάλμτα αγκαλιά.

Αυτός ο ενοχικός ο εαυτός,
αυτός που δεν τολμάει ν’ αγαπήσει
όλα τα διαφορετικά πάνω στη φύση,
αυτός που τον τρομάζει ο Θεός.