Φθινόπωρο σ’ αγάπησα την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν κι αφήνουν τα κλαριά γυμνά για το χειμώνα,
που βιάζονται τα δειλινά κι είναι τα ρόδα μήλα
- κι είναι τα βράδια μόνα.

Και τώρα στέκω και ρωτώ: Ποια μοίρα και ποια μπόρα
καθώς τραβούσα μοναχός το δρόμο της αβύσσου,
παράξενα κι ανέλπιστα να μ’ έχει φέρει τώρα
ζητιάνο στην αυλή σου;

Κι όταν το γιόμα χάνεται κι η νύχτα κατεβαίνει
και σιωπηλά σαν τα βιβλία το φως της μέρας κλείνει,
να `ρχομαι πάλι να ζητώ μιαν ησυχία χαμένη
σαν μια ελεημοσύνη !

Σ’ αγάπησα φθινόπωρο την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν κι αφήνουν τα κλαριά κι είναι τα βράδια μόνα.
Μ’ αλήθεια να σ’ αγάπησα- ή μην είν’ η ανατριχίλα
του ερχόμενου χειμώνα.