Όσοι μαζί μας κίνησαν σα φορτωμένη βάρκα
και πάνω στ’ άγρια κύματα πετάξαν τα κουπιά,
σε δρόμους δίχως βήματα, σε ματωμένα μπάρκα,
θα θάψουν ό,τι είπαμε και ό,τι τους πονά.

Σερνόμαστε με μάτι αετίσιο
χαμένοι στου Ολύμπου την κορφή,
δραπέτες, ναυαγοί με Πωγωνίσιο
σκοπό μοιρολογάνε οι Θεοί.

Κι εκείνοι που δεν μάθανε ποτέ το όνομά μας
σε κάθε συναπάντημα περνούσαν σιωπηλοί.
Πως ξέρανε τι βλέπαμε τις νύχτες στα όνειρά μας
θα πούνε, και θα κάτσουνε σκυμμένοι στη γραμμή.

Και πρώτοι αυτοί θα πάρουνε την πέτρα και θα ρίξουν
και πρώτοι αυτοί θα αποστραφούν φτύνοντας καταγής,
για κείνον που αποθέωναν, λάκκο θαβύ θ’ ανοίξουν
και πρώτοι θα σηκώσουνε ποτήρια στην ευχή.