Σκεπάζει ομίχλη τη Σαλονίκη
κι είναι της γιορτής σου παραμονή,
τα δυο μου μάτια έχουν ραγίσει
και η ψυχή μου, μαύρο πανί.

Εσύ στα νότια κι εγώ στα βόρεια
και η Αθήνα πέφτει μακριά,
από το μέρος που ζούμε χώρια
γι’ απόψε γέρνει η ζυγαριά.

Μέσ’ στο μυαλό μου τα λόγια τρέχουν
και σου μιλάω χωρίς φωνή
κι αυτή η πόλη που αγαπάω,
μου μοιάζει ξένη και μακρυνή.

Εσύ στα νότια κι εγώ στα βόρεια
και η Αθήνα πέφτει μακριά,
από το μέρος που ζούμε χώρια
γι’ απόψε γέρνει η ζυγαριά.