Άνου καρδιά μου τζι άνοιξε
τζι αρχίνα νεκαλιώντα
παραπονήθου σιανά
τζι αλαφροτραουδώντα
τους λας τους καλολοητάς
που σε κακολοούσιν,
που σε μισούν
τζιαι δεν έχουν αμμάδκια να σε δούσιν.

Από `χουν την συναφοράν
τζιαι την περιλοήν σου.
Πως γνήσιον δεν είσαι τζι εσού,
παιδίν που τη φυλήν σου
ας έρτει όποιος `ποτολμά
να με κακολοήσει,
αν έσιει μμάδκια να με δει
τζιαι φτιά να μ’ αδροικήσει.

Είμαι πουλλίν κουτσόφτερον
με ήμισην γαλάτην,
μα `παν πολλά για λλόου μου,
τζ’ έχω καρκιάν γεμάτην.