Τι να προλάβω μέσ’ σε μια ζωή να ζήσω,
πόσες αγάπες να ποθήσω, να γνωρίσω,
πόσα στιχάκια, μουσικές να ψιθυρίσω,
πόσες φορές, τι λέει η καρδιά, ν’ ακολουθήσω.

Γι’ αυτό με βρίσκει, πάντα λιώμα, το πρωί,
μ’ ένα σώμα πεταμένο εδώ κι εκεί,
πού θα με βγάλει μη ρωτάς, δεν έχω ιδέα
και κάθε νύχτα μου τη ζω σαν τελευταία.

Τι να προλάβω μέσ’ σε μια ζωή να ζήσω,
σε πόσα άγνωστα δωμάτια θα ξυπνήσω,
πόσες φορές, το γκάζι τέρμα, θα πατήσω
και θα ορκιστώ πως, πίσω πια, δε θα γυρίσω.

Γι’ αυτό με βρίσκει, πάντα λιώμα, το πρωί,
μ’ ένα σώμα πεταμένο εδώ κι εκεί,
πού θα με βγάλει μη ρωτάς, δεν έχω ιδέα
και κάθε νύχτα μου τη ζω σαν τελευταία.