Μέρες περίμενα ένα τηλέφωνο, ένα σου μήνυμα,
μέρες κρυβόμουνα από τους φίλους μου γιατί φοβόμουνα.
Γιατί δεν έκανα ποτέ το βήμα μου για τα επόμενα,
γιατί ξεχάστηκα κι έτσι εξάντλησα τα ενδεχόμενα.

Να με δικαιολογήσεις, να με αφήσεις
έτσι να νιώθω και ας πονάω.
Εγώ θα μείνω με το λάθος που αγαπάω
και ας το ξέρω ότι εσύ με προσπερνάς.
Να με δικαιολογήσεις, να με αφήσεις
με ό.τι νιώθω να περνάω
και όταν σου λέω πως δεν έχω πού να πάω,
εσύ να κάνεις πως για αγάπη μου μιλάς.

Μέρες περίμενα μία απάντηση, μια αλήθεια σου,
μέρες που έμειναν πίσω να δένονται με τη συνήθεια σου.
Μέρες σκεφτόμουνα πως είναι άδικο, μα σου το ορκίζομαι
ότι δε με ένοιαζε να μείνω πίσω σου και να σκορπίζομαι.