Με παίρνει το παράπονο,
με πιάνει το μεράκι
σκοπός τη νύχτα και πετώ
κι απ’ το παραθυράκι
μπαίνω κρυφά και σε κοιτώ
και την καρδούλα σου φιλώ
να διώξω το σαράκι.

Δεν είμαι εκεί κι όμως σε ζω
σπασμένο εγώ κλαδάκι
μίσος εκεί, μισός εδώ
κι απ’ το ραδιοφωνάκι
τραγούδια - λόγχες να κρατώ
αντί για όπλο κι αγνοώ
της νύχτας το φαρμάκι.

Είμαι σε άδεια, είμαι σε άδεια, είμαι σε άδεια.
Αναβολή απ’ τη ζωή μου για πεντακόσια βράδια.
Κι αν παίρνω άδεια, χακένια βράδια, έχω σημάδια.

Σαν όνειρο που ξεγλιστρώ
και γίνομαι αεράκι,
απ’ το χιτώνιο που φορώ
ντύνομαι αστεράκι.
Λευκές ελπίδες τα άρβυλα,
φτερούγες οι εξαρτήσεις,
φοβάμαι μη μ’ αφήσεις.

Σ’ αγγίζω λίγο, σου μιλώ
στο στόμα σου χαδάκι,
μα τ’ όνειρο είναι μικρό
χάνεται συννεφάκι.
Ξανά στη χλαίνη μου γυρνώ,
ξανά το κράνος μου φορώ,
ξανά στρατιωτάκι.