Σίγησα μέσα στη θάλασσα
κι ούτε που έλαμψε ένα μου δάκρυ,
έβλεπα να με διαλέγουνε,
να με στιβάζουνε σε μια άκρη.

Φόρεσα όλους τους φόβους μου
και τους ανθρώπους μου χωρίς ελπίδα
κι έβλεπα τις καταιγίδες μου
σαν πρωτοσέλιδο σ’ εφημερίδα.

Χάθηκα μέσα στο εύκολο
κι ας όλα φώναζαν, τον ήλιο κοίτα.
Λύγισα μα η συγγνώμη μου
ούτε που ακούστηκε μέσα στη νύχτα.

Άστραψαν μ’ ένα χαμόγελο,
πέτρες και όνειρα η πανοπλία,
φώτισα, στο μαύρο φώτισα,
στο δρόμο γράφεται η ιστορία.