Δε με τρομάζει που μεγάλωσα λες κι ήταν σ’ ένα βράδυ,
αυτά που είχα όλα τα `δωσα μ’ ένα φιλί, ένα χάδι.
Και τους τρελούς που με κατάλαβαν, αυτούς κρατάω μόνο,
γι’ αυτούς το πιο σπουδαίο δώρο μου, να δουν να μεγαλώνω.

Όχι κρυφά κι ούτε με ντόρο
μα μ’ ομορφιά σαν να `ναι δώρο.
τα χρόνια που έζησα, τα έζησα όπως ήρθαν,
στις αναμνήσεις μου τα κράτησα όπως ήταν.
Κι απ’ όσα είπα δεν αλλάζω ούτε τόνο
κι έκανα φίλο μου με τον καιρό το χρόνο.

Δε με τρομάζουνε τα σύννεφα τα έμαθα, τα ξέρω
ήρεμα που `ναι όλα σήμερα που τόσο διαφέρω.
Κι από τα πιο μεγάλα λάθη μου για ένα μετανιώνω
που δεν κατάλαβα νωρίτερα τι είναι να μεγαλώνω.

Όχι κρυφά κι ούτε με ντόρο.......