Στ’ Αλγέρι, στ’ Αλγέρι, στ’ Αλγέρι,
στον τάφο ενός καμηλιέρη,
μονάχη, η Φελλάχα, θρηνεί,
με πόνο, με πόνο τον κλαίει,
θλιμμένα τραγούδια του λέει,
με μια πικραμένη φωνή.

Φελλάχα μου, Αλγερινή,
σαν κλαις τον καμηλιέρη,
η πικραμένη σου φωνή,
σπαράζει το Αλγέρι,
Φελλάχα μου, Φελλάχα μου,
Φελλάχα μου, Αλγερινή.

Στ’ Αλγέρι, στ’ Αλγέρι, στ’ Αλγέρι,
τη νύχτα, σου φέρνει τ’ αγέρι
πικρό και βαθύ στεναγμό,
σταμάτα, Φελλάχα θλιμμένη,
να κλαις για μι’ αγάπη χαμένη,
να κλαις τον σκληρό τον χαμό.

Φελλάχα μου, Αλγερινή,
σαν κλαις τον καμηλιέρη,
η πικραμένη σου φωνή,
σπαράζει το Αλγέρι,
Φελλάχα μου, Φελλάχα μου,
Φελλάχα μου, Αλγερινή.