Ήταν αφέντης τ’ ουρανού,
ήταν παιδί του κεραυνού
κι είναι λυγμός το δειλινό,
μια πέτρα γκρίζα στο βουνό.

Ξύπνα φεγγάρι μου,
ξύπνα βλαστάρι μου,
ξύπνα για να χαράξει ο νους.
Σε περιμένουνε,
για δε πεθαίνουνε
όσοι πεθαίνουν γι’ αλλουνούς.

Ήταν αφέντης τ’ ουρανού,
ήταν παιδί του κεραυνού
κι είναι λυγμός το δειλινό,
μια πέτρα γκρίζα στο βουνό.

Ήταν του κόσμου ακριβός,
του πονεμένου αδερφός
κι είναι μια χούφτα υπομονή,
φωνή πικρή μες στη φωνή.

Ξύπνα φεγγάρι μου,
ξύπνα βλαστάρι μου,
ξύπνα για να χαράξει ο νους.
Σε περιμένουνε,
για δε πεθαίνουνε
όσοι πεθαίνουν γι’ αλλουνούς.

Ήταν του κόσμου ακριβός,
του πονεμένου αδερφός
κι είναι μια χούφτα υπομονή,
φωνή πικρή μες στη φωνή.