Μόνη κάθομαι και τρίβω το λυχνάρι του Αλαντίν,
πάνε κάτι μέρες τώρα που ούτε έναν δικό σου ντριν.
Μια ζωή ο έρωτας με φτάνει στο αμήν.

Τέλειωσα την τρίτη βότκα, τα παράθυρα κλειστά
μη με παρατήσεις, στο `πα, θα `χει αντίποινα μετά.
Όταν θέλεις να σκοτώσεις δύσκολο να πας διακριτικά.

Σ’ αγαπάω και ας μ’ έχεις μια ματζόρε μια μινόρε
έτσι γίνεται όταν βρίσκεις το μεγάλο σου αμόρε.
Άφησέ με να σε βρίσω, να σου κάψω το μυαλό
ύστερα να κάνω νάζια, να θυμώσω, να ντραπώ.
Κι όλο αυτό σε σένα μοιάζει παρανοϊκό
επειδή η αγάπη, μάτια μου, είναι γένος θηλυκό.

Μόνη κάθομαι και τρίβω το λυχνάρι του Αλαντίν,
μου το `χες κάνει δώρο κάπου έξι μήνες πριν.
Είπα να το σπάσω μα δεν είναι οι Κατίνες πλέον in.

Λογικά θα είστε έξω για ταινία στο Odeon
ύστερα φιλιά και χάδια σ’ ένα ραντεβού καρμπόν.
Τέτοια κάνεις και ξεσπάω σαν τρελή κι εγώ στ’ ακορντεόν.