Μπροστά στο πλουσιόσπιτο,
στα κρύα σκαλοπάτια,
ένας λεβέντης ξεψυχά
με δάκρυα στα μάτια.

Άνοιξε, σκληρέ πατέρα,
δεν λυπάσαι, δεν πονάς,
ότι και αν σου `χω κάνει,
είμ’ ο γιος σου, μην ξεχνάς,
ότι και αν σου `χω κάνει,
είμ’ ο γιος σου, μην ξεχνάς.

Η νύχτα είναι βροχερή
και η ζωή μου λίγη
κι όμως, για `μέ, τον άμοιρο,
η πόρτα δεν ανοίγει.

Άνοιξε, σκληρέ πατέρα,
δεν λυπάσαι, δεν πονάς,
ότι και αν σου `χω κάνει,
είμ’ ο γιος σου, μην ξεχνάς.

Συγχώρα με, συγχώρα με,
λυπήσου ένα θύμα
και σαν πατέρας να φερθείς,
προτού με δεις στο μνήμα.

Άνοιξε, σκληρέ πατέρα,
δεν λυπάσαι, δεν πονάς,
ότι και αν σου `χω κάνει,
είμ’ ο γιος σου, μην ξεχνάς.