Όνειρα κάναμε μέσ’ στη ζωή,
με πάθος και οι δυο μας αγαπιόμαστε
μα μπήκε ο τρίτος ανάμεσά μας,
ενώ την άλλη Κυριακή, θα παντρευόμαστε.

Ξημέρωνε η Κυριακή, χτυπούσαν οι καμπάνες,
είχα μαυρίλα στην ψυχή
κι έβγαλ’ απόφαση σκληρή,
απόφαση σκληρή, να κλάψουνε δυο μάνες.

Την σκότωσα και τώρα πια,
δεν περιμένω χάρη,
ούτε κι εγώ την κέρδισα,
ούτ’ άλλος θα την πάρει.

Δεν μπόρεσα να κρατηθώ στην σκέψη πως την χάνω,
όλα, μπροστά μου είχαν σβυστεί,
τα λογικά μου είχαν χαθεί,
και εγκλημάτησα στο πάθος μου επάνω.

Για πάντα πια στην φυλακή,
δεν περιμένω χάρη,
ούτε κι εγώ την κέρδισα,
ούτ’ άλλος θα την πάρει.

Αντί στεφάνια και χαρές, το χέρι μου απλώνω,
με αιματόβαψα, γι’ αυτό,
το έγκλημά μου το φριχτό,
στα μαύρα σίδερα για πάντα θα πληρώνω.

Για πάντα πια στην φυλακή,
με συντροφιά τον πόνο,
το έγκλημά μου το βαρύ,
για πάντα θα πληρώνω.