Απάνθρωπη είναι η ζήλεια σου, τόσο απάνθρωπη,
τί να το κάνω που μου λες, είμαστε άνθρωποι,
σ’ αγάπησα και τις τρέλες μου όλες παράτησα,
και με τις ζήλειες σου, παρτίδες τώρα άρχισα.

Η ζήλεια σου, η ζήλεια σου, με λυώνει και πεθαίνω,
τα χείλη σου, τα χείλη σου φιλάω κι ανασαίνω,
κι αφού με το φιλί σου παράδεισο μ’ ανοίγεις,
στη θάλασσα της ζήλειας, γιατί με ξαναπνίγεις.

Προσχήματα, δεν κρατάς και ποτέ τα προσχήματα,
και να με στήσεις, προσπαθείς, στα έξι βήματα,
για χάρη σου τα ανέχομαι όλα, για χάρη σου,
γιατί μου είναι απαραίτητη η αγάπη σου.

Η ζήλεια σου, η ζήλεια σου, με λυώνει και πεθαίνω,
τα χείλη σου, τα χείλη σου φιλάω κι ανασαίνω,
κι αφού με το φιλί σου παράδεισο μ’ ανοίγεις,
στη θάλασσα της ζήλειας, γιατί με ξαναπνίγεις.