Με τις κουβέντες πώς περνάει ο καιρός
σαν της Άνοιξης τα νέφη
κι αυτά που μένουν τα ζυγίζει ο καπνός,
τα ζητάει και δεν τα επιστρέφει.

Της διαδρομής η σκόνη κρύβει το γυαλί,
σκοτεινιάζει τον καθρέφτη
και το βαρκάκι που με πάει από παιδί,
στα πλωριά του γράφει `'Τάδε `εφη'’ ,

Θα σου θυμώσω χρόνε κι αν σε βρω,
θα σε βάλω κάτω να τα πούμε,
θα σου γυρέψω ρέστα κι όχι δανεικά,
βγες, σαν άντρες θα λογαριαστούμε.

Κι αν είσαι κλέφτης και στην τράπουλα καλός
κι αν τα ζάρια κουμαντάρεις,
θα σε διαγράψω αυθωρεί και παντελώς,
πάνω μου να μην ξαναποντάρεις.

Θα σου την πω γιατί με παίζεις πονηρά,
μια μου τάζεις, δυο μου παίρνεις
κι όσο η ψυχή μου περισσότερα ζητά,
τόσο, κι άλλο τόσο μου τη φέρνεις.

Θα σου θυμώσω χρόνε κι αν σε βρω.....

Θα σου χαρίσω χρέη κι οφειλές
κι όσα μου `χεις τάξει πως θα ζήσω,
μη μου πουλάς φοβέρες κι απειλές
κι άσε με να σε ξανακερδίσω