Μια γκαρσονιέρα στον ακάλυπτο η καρδιά.
Στάζει σαν έρωτας η χαλασμένη βρύση
που δε μ’ αφήνει σε ησυχία κι ούτε πια
ανοίγει εύκολα, τη δίψα μου να σβήσει.

Κενό ανήλιαγο, πρωτόγονη σπηλιά
θα `χει απλήρωτα κοινόχρηστα αφήσει
κι απ’ το απέναντι μπαλκόνι η αντηλιά
απ’ τα παράθυρα δε λέει να τη φωτίσει.

Μια γκαρσονιέρα στον ακάλυπτο η καρδιά.
Στάζει σαν έρωτας η χαλασμένη βρύση.

Απ’ το ταβάνι κρεμασμένη μια θηλιά
πνίγει τα λόγια που ζητούν αλισβερίσι.
Με κάτι άρρωστα κι αδέσποτα φιλιά
που ο δρόμος τα `φερε και τα `χει παρατήσει.

Μια γκαρσονιέρα στον ακάλυπτο η καρδιά.
Στάζει σαν έρωτας η χαλασμένη βρύση.