Εγώ θα μείνω εδώ
στη χώρα του ποτέ
και θα `μαι τ’ όνειρό σου
χαμένε μου εαυτέ.

Θα σας θυμάμαι όλους
τους φίλους τους παλιούς,
που για να μεγαλώσετε
σε δύσκολους καιρούς.

Θα πάτε στο σχολείο,
θα πιάσετε δουλειά
και δε θα ξαναβρούμε
μια τέτοια ανεμελιά.

Θα έχουμε ένα σπίτι,
κομπιούτερ, ντι-βι-ντι,
θα έχουμε γραφείο
και κάποιον διευθυντή.

Θα τρέχουμε σε πάρτι,
θα μάθουμε αγγλικά,
μα απ’ τη ζωή μας κάτι
θα λείπει τελικά.

Κανείς δε θα το μάθει,
κανείς δε θα το πει,
θα μείνει αυτό το κάτι
κρυμμένο στη σιωπή.

Μονάχα τα παιδιά μας
συχνά θα μας ρωτάν,
αν είδαμε ποτέ μας
κι εμείς τον Πήτερ Παν.

Και τότε μια φλογίτσα
θα τρέμει στη ματιά μας
και θ’ απαντάμε
''ίσως στα πιο τρελά όνειρά μας''.