Είναι παράξενοι καιροί, παράξενα φεγγάρια,
τα ψάχνω εγώ στον ουρανό και κρύβονται στ’ αμπάρια.
Και όλα αυτά που αγάπησα έχουνε γίνει ξένα,
εγώ τα διώχνω μακριά κι αυτά γυρνούν σε μένα.

Μες σε παράξενους καιρούς Σειρήνες τραγουδάνε
και πάνω στο τραγούδι τους με φέρνουν και με πάνε.
Αν δε χαθώ στη λησμονιά, να ξεχαστώ στη λήθη,
μα δε θα παίξω άλλο πια σ’ αυτό το παραμύθι.

Άμα δεν μάθεις να βουτάς πώς θέλεις να πετάξεις
κι αν θες ν’ αλλάξει η εποχή, πρέπει εσύ ν’ αλλάξεις.
Μη σε τρομάζει η καταχνιά κι αν σε χτυπάει το κύμα,
είναι παράξενη εποχή μα είναι η δική μας.

Είναι παράξενοι καιροί, το μαύρο μοιάζει άσπρο
κι ο ουρανός μια θάλασσα δίχως ούτε ένα άστρο.
Χωρίς Ιθάκη οι ναυαγοί ποτέ δε θα πνιγούνε,
διψούν μα το νερό φωτιά και δεν μπορούν να πιούνε.