Το πρόσωπό της ήταν αόρατο σα να την ήξερες για χρόνια

Περνούσε απαρατήρητη μπροστά απ’ τα μάτια του ταμία του θεάτρου
που μετρούσε κάθε μέρα δεκάδες εισιτήρια
η γυναίκα με τα μάτια από υδράργυρο
με φούστα από δέρμα από χρυσόψαρο, μαλλιά από πλαστελίνη,
και στενά διαφημιστικά μπλουζάκια, δυο μέδουσες για στήθος
η γυναίκα του αδιόριστου επιστήμονα

Κανείς δεν άντεχε πια να ακούει τις τσιρίδες της.

Το πρόσωπό της ήταν αόρατο, μουτζουρωμένο με κραγιόν
έτσι πως χόρευε ξυπόλυτη, μέσα στο νυφοπάζαρο
κι έτσι πως στριμωχνόταν στους καθρέφτες στις γυναικείες τουαλέτες
η γυναίκα του αδιόριστου επιστήμονα.
Ανάμεσα στους αγγέλους, που κοιτάζουν ανυπόμονα
και μισιούνται θανάσιμα
“ακολούθησέ με” είπε, κι εγώ γελούσα υστερικά.

"πάρε ό,τι θες απ’ το κορμί μου
μα άσε ήσυχη την καρδιά και το μυαλό μου”

Κανείς δεν άντεχε πια να ακούει τις τσιρίδες της.

Μεσημέρι, τα πιάτα άπλυτα
ξάπλωνε περιμένοντας το θαύμα
μα το τηλέφωνο δε χτυπούσε
κι ύστερα τα βράδια ξεχνούσε εσώρουχα στα μπαρ.

Κι ήταν τόσο υπέροχη
έτσι όπως άφηνε στα μισά του δρόμου αυτούς που την πλησίαζαν,
χωρίς ενοχές
μήπως δεν ήξερε
πως είναι άλλο να ξεχνάς
κι άλλο να συγχωρείς .