Τα τακούνια στο χέρι μου
να νιώθω τη γη,
θα κάνω γιορτή
που δύει το αστέρι μου.

Καρφί δε μου καίγεται,
όσο αντέξω θα πιω,
πώς έγινα εγώ
χαλάκι που σέρνεται.

Λίγο - λίγο την καρδιά μου
την έκανες κομμάτια.
Αγάπη αγνή και άτρωτη,
για δες που υπάρχουν κι άνθρωποι
που τολμούν και σε κοιτούν στα μάτια.
Αγάπη αγνή και άτρωτη
για δες χυδαίοι άνθρωποι
που σε νεκρώνουν
με χαμόγελα και χάδια.

Μοναχή μου αλήτευα
σκορπώντας φωτιές,
καημένες ψυχές
κλώτσαγα αλύπητα.

Ρέει στο αίμα μου
αυτό το φευγιό
πώς άφησα εγώ
κι έγινες ένα μου.

Λίγο- λίγο την καρδιά μου.......