Αυτά τα στέφανα που φτιάχτηκαν με άνθη,
κάθε λουλούδι έχει γίνει αγκάθι.
Αυτά τα στέφανα που κάποτε μας σμίξαν,
γίναν θηλιές και την αγάπη μας την πνίξαν!

Βλέπω μπροστά στα εικονίσματα τα στέφανα,
σαν ορφανά του χωρισμού μας τη βραδιά.
Κι ενώ με πίκρα αναρωτιέμαι τι σου έκανα,
σαν δακρυσμένη με κοιτάζει η Παναγιά,
σαν δακρυσμένη με κοιτάζει η Παναγιά.

Μοιάζουν στο φως του καντηλιού λευκά φαντάσματα
με στολισμένα τα μαλλιά λεμονανθούς,
και εγώ μαζί τους στης καρδιάς μου τα χαλάσματα
να σε γυρεύω και εσύ να μη μ’ ακούς.