Κρυφά μιλάνε τα βουνά, κρυφά κι οι πολιτείες
ο Υμηττός στην Πάρνηθα, η Κοκκινιά στον Ταύρο.
Κρυφά μιλάν κι οι άνθρωποι, κρυφά τα παλληκάρια
τη μέρα αγριεύουνε, τη νύχτα τραγουδάνε.

Όσο μεγάλη η θάλασσα μεγάλος κι ο καημός μου
όσο βαθειά τα κύματα κι ο αναστεναγμός μου.

Μες στην καρδιά σου Αθήνα μου φύτεψα τη φωνή μου
εγώ είμαι το Μέτωπο, καλώ τους πατριώτες,
καλώ τα νιάτα του Μαγιού, καλώ και τους εργάτες
να γίνουν πέλαγο βαθύ, τους Παττακούς να πνίξουν.

Όσο μεγάλη η θάλασσα μεγάλος κι ο καημός μου
όσο πλατιά τα κύματα κι ο αναστεναγμός μου.