Πέρασα τρεις νύχτες της φυγής σου το μαρτύριο
το ήπια της σιωπής το δηλητήριο
για `μένα το αντίο σου μυστήριο, πυκνό.
Πέρασα σαν σφαίρα απ’ τον αέρα τον ακίνητο
με τέρμα μουσική στο αυτοκίνητο
το πρόσωπο σου πάλι ευσυγκίνητο, να δω.

Πέρασα να πω μια καλησπέρα μα δεν άνοιξες
στην πόρτα σου να είμαι απ’ έξω τ’ άντεξες
δεν άξιζα το φέρσιμο σου αυτό.
Πέρασα να πω μια καλησπέρα και μου κρύφτηκες
στον έρωτα που έκρυβες ανοίχτηκες
κι αυτό θα στο κρατάω όσο ζω.

Πέρασα φανάρια μου και άμυνες με κόκκινο
στο σύμπαν σου να `ρθω το θεοσκότεινο
μου λείπεις και αυτό είναι ανθρώπινο, να πω.
Πέρασα τρεις νύχτες που τα δίχτυα σου δεν ξέμπλεξα
εκεί που μένεις με λαχτάρα έτρεξα
συγγνώμη να ζητήσω αν κάπου έφταιξα, κι εγώ.

Πέρασα να πω μια καλησπέρα μα δεν άνοιξες
στην πόρτα σου να είμαι απ’ έξω τ’ άντεξες
δεν άξιζα το φέρσιμο σου αυτό.
Πέρασα να πω μια καλησπέρα και μου κρύφτηκες
στον έρωτα που έκρυβες ανοίχτηκες
κι αυτό θα στο κρατάω όσο ζω.


Πέρασα να πω μια καλησπέρα μα δεν άνοιξες
στην πόρτα σου να είμαι απ’ έξω τ’ άντεξες
δεν άξιζα το φέρσιμο σου αυτό.
Πέρασα να πω μια καλησπέρα και μου κρύφτηκες
στον έρωτα που έκρυβες ανοίχτηκες
κι αυτό θα στο κρατάω όσο ζω.