Ο κόμπος που δεν λύνεται
τον κόβει το μαχαίρι
κι ο ήλιος γίνεται φωτιά
πάντοτε μεσημέρι

Το χώμα θέλει τη βροχή
καρπό για να σου δώσει
τα λόγια σου με χόρτασαν
και ποιος θα με γλιτώσει
ωωω...
και ποιος θα με γλιτώσει

Η αγάπη είναι αστραπή
που μια στιγμή τη βλέπεις
στου έρωτα τον κεραυνό
να μάθεις να αντέχεις

Να μην τρομάξεις και κρυφτείς
σαν έρθουν καταιγίδες
απ’ το νερό τους να μην πιεις
γιατί κρύβουν παγίδες

Κι όταν ο ήλιος θα φανεί
μετά την καταιγίδα
σαν σαλιγκάρι σέρνεται
του κόσμου η ελπίδα

Η ελπίδα μας που πιάστηκε
σ’ έναν ιστό αράχνης
έψαχνες λέει να με βρεις
μα τώρα δε με ψάχνεις

Είναι μεγάλος ο καημός
γι αυτόν που μένει μόνος
μα του γιατρεύει τις πληγές
ο ύπουλος ο χρόνος

Ο χρόνος που κανένας μας
δεν έχει καταλάβει
ότι ποτέ δε σταματά
δεν τρέχει να προλάβει

Έχει σπαθί στο χέρι του
και κόβει απ’ τη ζωή μας
τρέφεται με το φόβο μας
και την υπομονή μας