Σ’ έφεραν στο δρόμο μου
οι νότες ένα βράδυ,
τα μάτια σου, στάλες βροχής
σε άδειους ποταμούς.
Πάλι ο χρόνος ξανάβαλε σημάδι,
τα όνειρα που ανθίζανε
σε απότομους γκρεμούς.

Μοιάζει με τρέλα, μα η αγάπη πιο μεγάλη απ’ ό,τι εγώ,
σε μια θάλασσα μαζί σου ν’ ανοιχτώ,
έχω μάθει να ζω κόντρα στον καιρό.

Έχω μάθει να ζω κόντρα...

Παγώνουν οι δρόμοι,
από νύχτα σε πρωί,
ατέλειωτοι οι μόνοι
μες στους χάρτες του καπνού.
Αλλάζουν οι ώρες όπως άλλαξες και εσύ
μες στο φως που ξημερώνει,
τις πλατείες του ουρανού.