Λένε πως μες στα στήθη μας κάπου η ψυχή ησυχάζει,
πως κάθε που ταράζεται θεριεύει κι ανταριάζει.

Από τα χείλη ξεγλιστρά και πάλι εκεί γυρίζει
και μες στα βάθη χάνεται και πάλι θε’ να ορίζει.

Λένε δεν έχει στη ζωή σαν το φιλί στο στόμα,
’ κει που απαντιούνται δυο ψυχές και ανατριχά το σώμα.

Την ώρα εκείνη σμίγουνε των μέσα οι συγχώριες
κι όλες θαρρείς πως σβήνονται του ανθρώπου οι ανυμπόριες.

Είναι τα χείλη της ψυχής παράθυρο στον κόσμο
και απο `κει σαν γλυκαθεί φορά μελένιες λέξεις.

Και ταξισεύει σαν πουλί, να βρει την που της μοιάζει
και σαν βεβαιωθεί καλά, το όνειρο χαράζει.

Λένα δεν έχει στη ζωή σαν το φιλί στο στόμα
’ κει π’ απαντιούνται δυο ψυχές κι ανατριχά το σώμα.