Τώρα ας παύσει της κιθάρας
η γλυκόφωνη χορδή.
Στην καρδιά μου τη θλιμμένη
τη νεότητα ενθυμεί.

Τη νεότητα που απέρασε
έτσι ογλήγορα από μας
χωρίς καν να μας αφήσει
στοχασμό παρηγοριάς.

Μόνο μ’ άφησε η προδότρα
έναν άθλιο στοχασμό
που σφιχτά μου ζωγραφίζει
του θανάτου τον καιρό.

Να το μάτι που τον ήλιο
πολεμάει να ματαϊδεί
και το στόμα να βαστάξει
τη στερνή του αναπνοή.