Αυτοί που αγάπες σου έταξαν με φόντο τον καθρέφτη
πολύ νωρίς ναυάγησαν δυο μίλια απ’ την ακτή.
Ποιος βούτηξε τα όνειρα και τ’ άπλωσε στον κλέφτη
στα βράχια πρώιμης άνοιξης για να τα εμπορευτεί.

Πόσο μετρούν τα νιάτα σου για ένα σκατοπτυχίο
απ’ τ’ Αλιβέρι να βρεθείς στο Ρευκιαβικ.
Με συνοδεία τύμπανα από ένα τρύπιο ηχείο
να σε φυλάει σα φυλαχτό της μάνας σου η ευχή.

Αν έχει χρώμα η μοναξιά
εγώ θα ζωγραφίσω
κι αν βγάλει άρωμα η σιωπή
για πάντα θα ελπίζω.
Αν έχει χρώμα η μοναξιά
εγώ θα ζωγραφίζω
στο βάθος κρύβεται η αρχή
κι απ’ την αρχή θ’ αρχίσω.

Στο βάθος κρύβεται η αρχή κι ας μοιάζει η αρχή με τέλος
στα πεζοδρόμια σύννεφα αργά, διστακτικά
ταινία που σκηνοθετεί τη φτέρνα δίχως βέλος
σα φάρσα κάποιου έρωτα που αδίσταχτα χτυπά.

Αυτά που αρμέγει το μυαλό κουρσεύουν το κορμί μου
γιατί όσους βύζαξα χυμούς ποτίσανε χωλή
Παράδεισος που έγινε ισόβια φυλακή μου
και δίχως νέους πλοηγούς τραβάω μια νέα αρχή.

Ποιος σε έμαθε να ορκίζεσαι στα χιλιοειπωμένα
πίσω από λάγνες χίμαιρες κι αιθέριους αριθμούς
ξοδεύοντας τα καύσιμα μέχρι να βρεις πυθμένα
στην πύλη κάποιου Αχέροντα με σκάρτους πλοηγούς.

Ποια θέλω αλλαξοπίστησαν σε μαρμαρένια αλώνια
βυθίζοντας τα όνειρα σε ηφαίστεια νεκρά.
Αυτά που η δίψα επόθησε ξεστράτισαν στα λόγια
με δίχτυα αραχνοϋφαντα κι ουράνια τρωκτικά.