Ανασαίνω σ’ ένα κόκκινο χαλί
και πετάω σα να ήμουνα πουλί,
όμως λιώνει η αγάπη σαν κερί
και πέφτω κάτω.

Προσγειώνομαι σε κάποιο λούνα παρκ,
είμαι η Λόις κι εσύ μοιάζεις με τον Κλαρκ,
βλέπω οράματα λες κι είμαι η Ζαν Ντ’ Αρκ
και πιάνω πάτο.

Απ’ τα σύννεφα με πέταξες στη γη,
όλα μοιάζουν εδώ κάτω πιο ωραία,
μη ζηλεύεις και μην κάνεις σαν παιδί,
την επόμενη θα πέσουμε παρέα.

Παραμύθια κι αν μου έμαθες πολλά,
τι κι αν βγήκαν ένα- ένα αληθινά,
κατεβαίνω δέκα- δέκα τα σκαλιά,
μα δε με νοιάζει.

Τώρα μόνη μου πηγαίνω σινεμά,
με τον Κλούνεϊ φιλιέμαι πεταχτά
κι ο Ντικάπριο μου χαϊδεύει τα μαλλιά
κι ας μη σου μοιάζει.

Απ’ τα σύννεφα με πέταξες στη γη...