Μοιάζεις με φωτιά που άναψε παιδί,
η στάχτη χρώμα έβγαλε, μύρισε γιασεμί.

Μοιάζω με νερό σε έρημο καυτή,
η δίψα ήταν όνειρο, ξυπνήσαμε μαζί.

Τι τούλι κι αν φοράς εσύ
κι εγώ μαλλί ραμμένο,
μαζί για πάντα θα `μαστε
σ’ ένα φιλί κρυμμένο.

Τ’ άσχημο είναι όμορφο
και τ’ όμορφο ωραίο,
οι δυο σκιές τους αν βρεθούν
φιλί δίνουν μοιραίο.

Αα μια σκιά,
αα κι άλλη μια,
αα πιάνομαι,
αα χάνομαι.

Μοιάζεις με φωνή που ξέρει τι θα πει,
απ’ τ’ όνειρο να φύγουμε, να βγούμε στη ζωή.

Μοιάζω με φωνή που πάλι θα ντραπεί
να πει αυτό που ήθελε, αχ έρωτά μου εσύ.