Και, αν δεν ήτο κανείς πολυάσχολος από την βιοτικήν τύρβην ηδύνατο να σταθεί ν’ ακούσει τας Μεγάλας Ώρας και τον Εσπερινόν της Παραμονής των Χριστουγέννων, ψαλλόμενα από τον μπάρμπ’ Αναγνώστην τον Παρθένην, τον μόνον βοηθόν του παπα-Μπεφάνη και κατά προτίμησιν, εις το μικρόν παρεκκλήσιον.

Η σάρκα μου αναγάλλιασε σιμά σου κ’ η καρδιά μου.
Το χελιδόνι ηύρε φωλιά και το τρυγόνι σκέπη,
να βάλουν τα πουλάκια τους, τα δόλια, να πλαγιάσουν,
τον ιερό σου το βωμό, αθάνατε Χριστέ μου.

Και ο ευσεβής προσκυνητής θα εύρισκε μεγάλην γλύκαν και παρηγορίαν από τες πίκρες του κόσμου εις το να θεωρεί μόνον την πενιχράν κανδήλαν καίουσαν εμπρός εις την ωραίαν εικόνα.