Μες σ’ αυτή την κοινωνία
μέσα στον παλιοντουνιά
μέρα, νύχτα αγωνία
τυραννία κι απονιά.

Γιατί με κατακρίνουνε
και με κατηγορούνε;
Είμαι το πιο καλό παιδί
και όμως μ’ αδικούνε.

Σαν το βράχο που το κύμα
τον χτυπάει με ορμή
η καταραμένη φτώχεια
μου πληγώνει το κορμί.

Τυραννία νύχτα, μέρα
βάσανα βράδυ, πρωί
πιο καλά σ’ αυτή τη σφαίρα
να μην είχα γεννηθεί.