Ένα πιτσιρίκι, πλάσμα πονηρό,
το `βαλα στο μάτι τώρα από καιρό.
Την εστήνω μόνος, βράδυ στη γωνιά
όμως μου ξεφεύγει πάντα μ’ απονιά.

Δόκανα της στήνω κι όλο μηχανές,
μα αυτή μου λέει: "Όξω, κουνενέ!"
Ξέρει σαν το χέλι και μου ξεγλιστρά,
κάποιος της διδάσκει κόλπα πονηρά.

Ένα πιτσιρίκι, κάλτσα σατανά,
μ’ έχει τσιτσιρίσει και με τυραννά,
αχ, που θα μου πάει, κάπου θα μπλεχτεί,
θα `ρθει μες στο δίχτυ και θα τυλιχτεί.